Dit is de weblog van Ger en Dicky Knoester

Ons uitzicht vanaf de veranda

Vaissac - Tarn et Garonne - Frankrijk

Deze weblog is beëindigd, en voor het laatst gewijzigd op 12 februari 2014.

2012 / 2

Nadat we ons geïnstalleerd hadden, eerst maar eens lekker eten. We hebben ook nog even naar de tv gekeken en toen voor het eerst sinds een heel jaar samen weer eens lekker in ons caravan-bedje. Zo dat is heerlijk na al die drukke dagen.

Dat heerlijke gevoel duurde echter niet heel erg lang, want als een flits schoot het door me heen, heb ik mijn medicijnen eigenlijk wel meegenomen?

Echt aan alles gedacht via lijstjes etc., maar ja pillen die je dagelijks in moet nemen, die zet je niet op je lijstje, die zijn zo belangrijk dat vergeet je dus niet. Denk je!!

En wat is dan wijsheid. Ter plekke aan medicijnen zien te komen of terug naar Vaissac !

We hebben eigenlijk direct besloten om de volgende morgen terug te gaan, want al die soesa van een arts zoeken voor een recept etc. zagen we ook niet zitten. Bij onze apotheek in Negrepelisse moeten de pillen meestal eerst besteld worden en dat zal hier ook wel zo zijn.

De volgende morgen eerst even naar de receptie om een extra dag te boeken. Wel verteld waarom en er werd direct hulp aangeboden. Maar uitgelegd dat het beter was om terug te gaan, zonder caravan uiteraard.

De eigenaar gaf wel zijn telefoon-nummer voor het geval wij na het sluiten van de camping pas terug zouden zijn. Hij vertelde an-pasant ook nog dat hij van Nederlandse komaf was met de achternaam Verschuur.

We waren ons wel bewust van het feit dat het een heel duur doosje pillen was dat we gingen ophalen, want 2x 250km plus de péage. Reken maar uit met de huidige benzineprijs. [Dicky]

Naar Nederland

Het is zondag 29 april 2012. Het was de bedoeling om op zaterdag te vertrekken, maar soms wil het e.e.a. niet zoals wij willen en we hebben de tijd, dus dan maar een dagje later.

Zoals gewoonlijk is er altijd nog wat meer te doen, of je nu vanuit je thuisbasis vanuit Nederland of Frankrijk vertrekt. Het was dus inmiddels 12.30 uur voor we op pad gingen. Nog even voor vertrek al die geheugensteun-lijstjes doorgenomen en ja hoor alles wat belangrijk was hadden we bij ons.

We hadden als doel die dag een camping even voorbij Limoges, vorig jaar op de terugweg waren we daar beland en dat was goed bevallen.

Op de camping aangekomen werd ons aanbevolen om, net zoals alle andere gasten, op de paden te gaan staan. Het werd al snel duidelijk waarom, het was n.l. erg drassig. We hadden onderweg redelijk mooi weer, maar gezien de afgelopen weken in Vaissac met al die regen, was het daar niet veel beter geweest.

Dinsdag zijn we uit Limoges vertrokken. Het plan was om deze keer eens niet via Parijs naar boven te klimmen, maar om bij Chateauroux links af te slaan en in een ruime boog westelijk rond Parijs richting Lille te rijden.
Het weer was niet best, en onze tweede stop was een camping in de buurt van Le Mans in het dorpje Macon, een leuke camping (du Lac des Varennes) aan een meer, jammer dat Donna er niet mocht zwemmen.

De volgende dag hebben we de caravan weer achter de wagen gehangen en zijn richting Rouan gereden. In de campinggids vonden we een camping  (Sainte Clair) in het dorpje Neufchatel-en-Bray. Het was druilerig toen we daar aankwamen. De auto kon aangekoppeld blijven, dus makkelijk om de volgende morgen te vertrekken.
Het plan was om op een voor ons al jaren bekende camping in de buurt van Deinze in België, twee dagen te blijven. We zijn richting Lille gereden om daar de autoroute naar België te nemen.

Al rijdende kon het ons niet ontgaan dat we door een streek reden waar behoorlijk gevochten was tijdens de tweede wereldoorlog.Veel graven van vooral buitenlandse militairen.
Onderweg kwamen we plotseling voor een wegversperring te staan, en moesten ons even bezinnen hoe nu verder. Een bordje Deviation waren ze kennelijk vergeten te plaatsen.
Er stopte een auto naast ons met naar later bleek een van oorsprong engelse militair, die na de oorlog in Frankrijk was gebleven en daar een Franse boer was geworden. Hij zij “Follow me” en bracht ons keurig weer in de juiste richting. We hadden ook onze TomTom kunnen gebruiken, maar het gebaar van een Engels/Franse boer konden we wel waarderen.  [Ger]

We reden verder door een prachtige streek, met een overdaad aan enorme gele koolzaad-velden, richting ons volgende doel en wel de camping bij Deinze in het dorpje Bachte Maria Leerne. Na ons aangemeld en geïnstalleerd te hebben, kwamen we tot de ontdekking dat onze buren Budels bier onder de caravan hadden staan. Wij wisten niet dat Budel zijn eigen bier had, maar het zou wel kunnen betekenen dat de eigenaar uit Budel kwam, en ja hoor dat bleek zo te zijn. En dan gaan wij dus vragen of zij ook de familie Moerman kennen, vrienden van ons die daar al jaren wonen, bezitten een museum voor radiozendamateurisme.
Ze hadden er wel van gehoord, maar kenden ze persoonlijk niet. We zijn benieuwd of ze, op ons aanraden,toch eens zijn gaan kijken.
De volgende bestemming wordt de, lang geleden al besproken, camping in Kijkduin, onze voormalige Thuisplek.
Heerlijk om daar weer in de ons zo vertrouwde omgeving te kunnen bivakkeren. [Dicky]

Diegenen van jullie die tot op heden onze blog gevolg hebben, zijn ongetwijfeld tot de ontdekking gekomen dat er een tijds-stagnatie geweest is. Ik denk dat we voor het laatst ons verhaal gedaan hebben na terugkomst van onze ”vakantie” in Juni en we zitten nu in September, maar alles wat het vertellen waard is, zit nog vers in ons geheugen.

De plek die we op Kijkduinpark gereserveerd hadden, gaf voor zo’n drukke camping gelukkig redelijk wat privacy. De locatie blijft heerlijk, zo dicht bij strand, duinen, familie, vrienden en al het andere wat voor ons zo belangrijk is. We hebben volop genoten van alles en iedereen.
Buiten de fijne kant van ons bezoek hadden we ook wat andere zaken, zoals afspraken met artsen, die we van tevoren gepland hadden. Maar ook dat gaf een goed gevoel, want gewoon in je eigen moedertaal dingen kunnen vertellen en vooral vragen is zo belangrijk. Daar kom je door de ervaring die we nu hebben pas achter.
We hadden maar voor twee weken kunnen boeken voor Kijkduin en zijn daarna naar onze volgende reservering gegaan op een camping buiten Zoetermeer en wel De Drie Morgen aan de Voorweg.
Een geweldig gezellige camping met bijzonder vriendelijke eigenaren. Een campingwinkel met allerlei verse produkten en ander lekkers uit de omgeving. Na Kijkduin was het daar vooral rust en de ruimte die ons goed deed.

De terugreis zouden we via de oostkant van Parijs ondernemen, ook omdat we o.a. in Limburg nog wat bezoekjes wilden afleggen. Daar hebben we helaas van moeten afzien, omdat e.e.a. nogal anders verlopen was zoals we van tevoren bedacht hadden (denk o.a. aan het voorval met de medicijnen).
Op de heenweg hadden we afgesproken de camping in Bachte Maria Leerne (Belgie) voorlopig maar eens voorbij te rijden en zo kwamen we terecht op camping van het Regenboogstadion te Waregem. Gewoon een camping op het terrein van een voetbalstadion. Het was een gemeente camping en op dat moment geen beheerder te bekennen. Er was ruimte genoeg en volgens een kampeerder kon je gaan staan waar je wilde. Lekker een plek in de schaduw en even kijken waar we met onze Donna konden gaan lopen na zo’n lange rit.
Na een paar uur kwamen er een aantal busjes en auto’s de camping oprijden en daar kwamen heel wat mensen uit die zich begonnen te installeren. Een enorme drukte ineens, maar wel gezellig.
 

Maar ook de gezellige mede-kampeerders en bezoekers. Een nadeel was wel de regelmatige trek naar ons Haagje, we hebben dus heel wat afgekard.
Op 24 Mei was de dag aangebroken dat we weer ”huiswaarts” zouden gaan, want ook op De Drie Morgen begon het i.v.m. Hemelvaartsdag vol te lopen. Het afscheid nemen van alles en iedereen viel zwaar, ook omdat we helaas niet iedereen hebben kunnen bezoeken, die op ons verlanglijstje stond. Maar we hebben wel onverwachte familie-banden kunnen aanhalen en dat was heel erg fijn. Hopelijk gaan we bij ons volgende bezoek verder met het afwerken van de verlanglijst.  

Na een tijdje kwamen er een paar dames van de groep naar ons toe, met de mededeling dat ze zouden proberen zo min mogelijk overlast te bezorgen. En vertelden tevens dat ze een team waren wat meedeed aan de ROPARUN, ze waren team 229 en waren op weg naar Parijs om vandaar te lopen met onderbrekingen naar Rotterdam met als eindpunt de Coolsingel. En dit alles voor een goed doel, voor belangstellenden www.roparun.nl . De volgende dag vertrokken ze vol enthousiasme door ons uitgezwaaid.
Een dag later zijn we ook vertrokken, met als bestemming Seraucourt-le-Grand. Ger wilde wel eens op karpers vissen en de camping aldaar was er helemaal op ingericht. Grapje natuurlijk, maar niet de mogelijkheid tot vissen. Leuke camping overigens.

Zo gezegd zo gedaan, want dan konden we ook alvast alle boodschappen en aanverwante zaken meenemen en uitladen.
Want ja, net als elke Nederlander die hier woont, ook wij hebben van alles ingeslagen. En dan heb ik het echt niet over hagelslag of pindakaas. En wat dan wel, nu dat wordt een te lange lijst om te vermelden.
 

Thuis gekomen wachtte ons bij de voordeur een fijne verrassing. Tijdens onze afwezigheid had een ontzettend lieve Vlaamse “buurvrouw” zo’n vijf weken op ons huis gepast en tevens onze dakloze poes eten gegeven en bovendien de postbus steeds geleegd. Van haar dus de welkomst verrassing. Lieve Suzy nog bedankt voor al je goede zorgen.
Ook was er tijdens onze afwezigheid spontaan een bloemenweide rondom ons huis ontstaan, ter hoogte van een halve meter, naar verluid. Daar heeft Onno zich over ontfermt samen met Willem. Beiden nog bedankt daarvoor.
 

En zo gingen we na een paar dagen weer verder zuid-waarts en onderweg bedachten we dat die praktische doortrekplaats op Le Bois De La Justice (Monnerville, ten zuiden van Parijs) wel even een gemakkelijke overnachting zou zijn. Je kunt daar oprijden en aangekoppeld blijven om zo de volgende morgen weg te kunnen rijden. Hebben ze goed bekeken. Er zijn natuurlijk ook hele idyllische plaatsen.

De volgende morgen weer op pad en Salbris zou dan wat ons betreft een mooie afstand zijn, maar lang geleden ook eens een camping bezocht daar in de buurt. De laatste jaren alleen voorbij gereden, nu toch maar weer eens gaan kijken. Nouan Le Fuzelier, boven Vierzon, camping La Grande Sologne. Helemaal veranderd (ten goede) en een heerlijk plekje uitgezocht. Gelijk besloten om een paar dagen te blijven hangen. Ook om te wandelen met onze Don een prima omgeving.
 

Fijne mede-kampeerders ontmoet, waarvan een stel met campertje om helemaal verliefd op te worden (dat blijft voor ons altijd nog een droomwens). Ze hadden de camper samen met diverse familie aangeschaft en gingen daarbij met toerbeurt mee op pad. Ook een oplossing.
Ook een al behoorlijk op leeftijd (80+) echtpaar ontmoet, nog steeds met caravan op pad, met als voorwaarde dat alleen campings aangedaan werden waar Nederlands gesproken werd voor geval van nood. En ja hoor hun mobiel was “meegenomen” toen ze ergens koffie zaten te drinken. De eigenares van de camping was al voor ze aan het bellen en vertelde in rap Nederlands wat ze had geregeld. Je geloofd je oren niet als een ras-echte Francaise je moedertaal spreekt. Ze vertelde ook nog doodleuk dat ze dat zichzelf aangeleerd had, om de Nederlanders te woord te kunnen staan.
Het was inmiddels Juni en we wilden nog een paar dagen op onze begin-camping doorbrengen, bij de kasteelheer in Bonnac la Cote bij Limoges. We konden nu gewoon op het gras staan, alle nattigheid was verdwenen. Heel gezellig gehad met leuke Vlaamse buren.
En ja dan wordt het toch echt tijd om naar Le Breil Haut af te reizen, wil het niet dat we nog even een laatste excuus
bedachten van, zou het niet handig zijn om in Caussade, 15 km vanaf Vaissac, de caravan even neer te zetten en de volgende ochtend alleen met de auto naar huis te gaan, vervolgens de koelkast aan te zetten en de warmwaterboiler?
 

Vervolg, zie  2012 / 3

En dan komt er een periode van alles weer een plaatsje geven, caravan naar de stalling en weer even wennen aan het Franse leven.